Dryf miejski
Aktywność w miastach - narzędzie w partycypacji
Data publikacji: 14 czerwca 2018
Autorzy: Michał Wolszczak
Autorzy: Michał Wolszczak
|
DRYFOWANIE
Eksperymentalny model zachowania związany z warunkami panującymi w środowisku miejskim. Technika pospiesznego przejścia poprzez urozmaicone otoczenie i nastroje. Pojęcie to rozciąga się również w ten sposób, że oznacza ono nieprzerwane trwanie takiego doświadczenia. Międzynarodówka Sytuacjonistyczna Koncepcja dryfu zapoczątkowana została przez Guy Ernesta Debord'a w 1957 w ramach powstania w tym samym roku Międzynarodówki Sytuacionistycznej. Organizacja ta zrzeszała w sobie wybitne jednostki świata filozofii. W założeniach organizacja ideowo nie zgadzała się z marginalizowaniem lewicowych poglądów utożsamiany w tamtym okresie z szeroko pojętym komunizmem. Postrzeganie ugrupowania przez władze państw zachodnich było ugruntowane wiedzą na temat idei politycznych jakie przedstawiali w swoich manifestantach jej członkowie. W wielu tekstach na temat polityki odwoływali się do takich twórców jak Karl Marks i Friedrich'a Engels'a oraz szeroko pojętego anarchizmu. Ciekawym elementem koncepcji ideowej organizacji była płaszczyzna sztuki. Głównymi nurtami w jakich sytuacjoniści dostrzegali swój punkt widzenia to dadaizm i surrealizm. Organizacja zrzeszała nie tylko filozofów ale też artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Wywrotowość idei propagowanych przez Międzynarodówkę Sytuacjonistyczną swój punkt kulminacyjny miał 14 maja 1968 kiedy to studenci-sytuacjoniści podjęli okupację uniwersytetu w Nanterre pod Paryżem. Było to efektem działań studentów-sytuacjonistów który to zajęli w 1966 samorząd Uniwersytetu w Strasburgu. Czego bezpośrednim efektem były wydarzenia nazywanego później Maj 1968, który był ogólnym buntem młodzieży w Europie.
Początek
Temat dryfu przewija się po różnych publikacjach naukowych i publicystycznych. Każdy autor nazywa to w inny sposób który często nie zbiega się filozoficznym ujęciem tego zjawiska które jest najbardziej wymowną i poetycką definicją zjawiska. Jednym z pierwszych badaczy który opracowywał problem aktywności w miasta był Gilbert F White w swojej publikacji z 1945 Human Adjustment to Floods: A Geographical Approach to the Flood Problem in the United States. W artykule zarysowany jest obraz jednostki która nie dział w pełni racjonalnie przy decydowaniu. Według badań ankietowych niewiele osób kierowało się maksymalizacją warunków ekonomicznych. Jest to efekt często choć nie zawsze nie wystarczającego doświadczenia co skutkuje nieracjonalnością podejmowanych decyzji opartych o wyobrażenia poszczególnych zjawisk lub zagrożeń. Geografia czasu
Prekursorem nurtu czasu w geografii był Torsent Hägerstrand w publikacji Migration and area z 1952 roku w której to przedstawia znaczenie behawioralnego odbioru przestrzeni. W wielu już późniejszych publikacjach często zachęcał do postrzegania przestrzeni nie tylko jako miejsca ale też odczucia. Twierdził że ujęcie czasowe przestrzeni, jako czas spędzany w poszczególnych miejscach ma znaczenie dla jej znaczenia i odbioru. Uznawał też że duże znaczenie dla badań regionalnych ma znaczenie nie tylko istota miejsca ale ludzi który ją tworzą przez przebywanie w niej. Badania behawioralne jakie promował za punkt ważny którego nie powinno się pomijać elementów hamujących ruch takie jak przeszkody transportowe i inne elementy zmienne w czasie. Zaznaczył także wyraźnie różnice pomiędzy geografią behawioralną uprawianą w Ameryce Północnej a w Europie. W ujęciu amerykańskim najważniejszym elementem jest jednostka decydująca o wyborze z dostępnych wariantów, natomiast europejska zadaje pytanie o relacje jednostki na napotkane przeszkody. 
Rycina przedstawia ujęcia w jakich postrzega się świat. W planowaniu obowiązywała perspektywa dwuwymiarowa, wynikając z nanoszenia na płaską kartkę planów. W architekturze stosuje się głównie ujęcie trójwymiarowe. Natomiast w geografii czasu stosuje się perspektywę czterowymiarowe w którym ujęcie czasu ma duże znaczenie. W przypadku obserwowania drogi jaką się poruszamy zazwyczaj patrzymy w ujęci linearnym (jednowymiarowym) pozbawionym często choć nie zawsze ujęcia przestrzennego trójwymiarowego ale często postrzegane przez czas.
Działania racjonalne bądź nie zostało zapożyczone z ekonomi. Wprowadził je Herbert A. Simon w publikacji A Behavioral Model of Rational Choice 1955. Określa on działanie racjonalne w bardzo uproszczonym modelu bardzo złożonej rzeczywistości. Natomiast Julian Wolpert w publikacji The Decision Process in Spatial Context 1964 roku na podstawie badań farmerów w Szwecji. Według Wolpert'a farmerzy dysponujący ograniczoną wiedzą, obarczeni ryzykiem podejmują działania dążące do poziomu zadowolenia aniżeli do poziomu optymalnego. Zwrócił też uwagę na znaczenie wiedzy na temat przestrzeni i ich postrzegania o której wcześniej pisał T. Hägerstrand.
W publikacji An Introduction To Time-Geography Nigel'a Thrift'a przedstawia zasady rządzące geografią czasu, obszernie wyjaśniając relacje pomiędzy poszczególnymi komponentami środowiska. Według tej publikacji czas, zdarzenia i przestrzeń jest dla każdej jednostki inna. W przypadku spotkania się dwóch jednostek następuje punkt w którym może wystąpić sytuacja. Sytuacja którą często używana w tekstach Debord'a która odnosi się do kreowania jej, a nie napotkania się na nią. Natomiast Jan Ghel określa sytuację jako potencjalnie pozytywne zjawisko. Ukazując że relacje następują tylko wtedy kiedy jest na to miejsce, a nie czas. Odrzuca ona wartość czasu dla jakości przestrzeni ale uzależnia czas spędzany w poszczególnych przestrzeniach jako wyznacznik jakości tej przestrzeni.
Jan Ghel, "Życie miedzy budynkami" 2013
Aktywności a przestrzeń
W książce Bycie, przestrzeń i architektura Christian Norberg-Schulz opisuje specyfikę ujęcia architektury w życiu człowiek. Ponieważ to właśnie architektura tworzy granice naszego życia w miastach. To właśnie ona wymusza na nas pewne zachowania które w przestrzeniach otwartych nie byłyby możliwe. Dla tego też to właśnie architekci i urbaniści są planistami naszego życia miejskiego to od nich zależy czy przestrzeń jest trakcyjna czy nie. Obecnie jednym z popularniejszych architektów nowego pokolenia jest Duńczyk Bjarke Ingels znany z projektowania przestrzeni przyjaznych dla ludzi zachęcających do spędzania w nim czasu wolnego. Jego osoba została przedstawiona w serii dokumentów Abstract: The Art of Design platformy NETFLIX. 
Dryf - składowe
Na dryf składają się wiele czynników cześć z nich jest obligatoryjna dla jego występowania część z nich jest opcjonalna.
|
